Kampen, vrijdag 29 september 2017
Stelt u zich voor dat u les heeft van Ab Weegenaar zelf.
Met knikkende knieën komt u op les. Thuis heeft u de Toccata en Fuga in D-moll van Bach ingestudeerd. Om maar eens een willekeurig stuk te noemen.
De juiste registratie wordt voor je klaargezet (dat kan hier in Kampen heel nauw komen…) en je zet in.
Ab staat op uit zijn stoel en begint rondjes te lopen. IJsberen. Na jaren orgelles ben ik er nog niet achter wat dat betekent. Instemming misschien? Hij neuriet zachtjes mee. Of beent hij geïrriteerd weg?
Hoe dan ook, na de Toccata gebaart Ab dat je moet stoppen. En dan komt het.
- Welk verhaal probeer je te vertellen?
- Waar zijn de mooie lijntjes?
- Waarom speel je als een Bonder?
- Waar is de violist in het stuk?
- Mag het wat stuk wat meer asfalt?
Dat soort vragen. Alleen Ab kan ze stellen.
Lijnen. Publiek. Verhaal.
Het zal zijn orkestervaring als fagottist zijn, dat hij dit soort zaken aan de orde stelt.
Ze zijn ó zo wezenlijk. En Ab heeft o zo gelijk. Zijn leerlingen weten dat maar al te goed. Het is de reden dat ze uit de wijde omtrek, ja uit het hele land, naar Kampen afreizen om door de maestro onderwezen te worden. Veelal met de trein, van waaruit skyline met haar torens hand aan hand zich aan je voordoet.
Maar Ab trekt niet alleen leerlingen. Ook schoolklassen, allerlei groepen en trosjes organisten.
Ab is de ambassadeur van het orgel, van deze kerk, van deze stad. Ik ben ervan overtuigd dat hij met zijn kennis, gedrevenheid en enthousiasme op weergaloze wijze invulling zal geven aan het stadsorganistschap.
Een titel die je, beste Ab, van harte gegund is. Ik feliciteer jou namens jouw leerlingen, die soms met knikkende knieën op les komen, maar toch altijd met opgeheven hoofd de kerk verlaten. En namens jouw registranten, die ondanks de matige arbeidsvoorwaarden, altijd in je geloven en je steunen. Namens hen bied ik graag een cadeau aan.
Beste Ab, van harte!