Lege agenda’s, dagen die op elkaar lijken, tijd en ruimte voor zaken waar je in het dagdagelijkse niet aan toe kwam, het zijn de laatste dagen van het jaar, de ziekenhuizen stromen vol, het interbellum tussen kerst en oud en nieuw. Camera’s uit de kast om digitale nieuwjaarsgroeten voor oma’s en opa’s in verzorgingshuizen op te nemen. Een lege tijd, in afwachting van besmetting en vaccinatie. Het is stil in de straten, hoewel iedereen thuis is, geparkeerde auto’s kleuren het straatbeeld. Verzorgenden en verpleegkundigen werken zich een slag in de rondte; zelfs bij een positieve test moet er worden doorgewerkt. De IC’s liggen vol, geliefden worden, net als in het voorjaar, naar Duitsland gebracht. Het virus muteert, het zal geen halt houden bij de jaargrens, evenmin houdt het rekening met onze mentale gesteldheid. Gelukkig is daar onze coronaminister: volgend jaar, ja echt waar, ik weet het bijna zeker, volgend jaar wordt het beter.