Op de day after klonk het: terug bij af, gaan we weer, net als in maart. Met een zucht, vloek, misbaar. Eerst een intelligente lockdown, daarna een semi-lockdown en nu een verzwaarde lockdown. Heel veel zwaarder kan inderdaad niet: een avondklok is controversieel vanwege de associatie met de oorlog, bijna alle winkels zijn al gesloten en de groepsgrootte is zo minimaal, dat je nog nauwelijks van een groep kunt spreken. Een kerstvakantie die geen kerstvakantie blijkt te zijn. We rapen onze moed bij elkaar, met een bezwaard en verzwaard gemoed gaat het richting Kerstmis. En het geschiedde in die dagen, toen iedereen binnen zat, wachtend op een vaccin, verlangend naar betere tijden, met weemoedige gedachten over hoe het ooit was.