Als de kleine uurtjes naderen is de wereld stiller, rustiger, voorzichtiger, minder gehaast. Corona vult de felle schermen in de huiskamers, buiten een decemberwind, spatje regen, iemand die gehaast zijn hond uitlaat. Het water houdt de maan een spiegel voor, hier en daar wentelt nog een herfstblad (Guido Gezelle), machteloze wolken tegen een verder lege lucht, heldere sterren op onmogelijke afstanden. De dag trekt aan ons voorbij. De feestdagen wachten, er is weer een persconferentie op komst, pepernoten zijn bijna niet meer verkrijgbaar, bestelbusjes met postpakketten rijden af en aan. Met de kou op zak gaan we slapen, gelukkig als je huis een thuis is, als de zorgen van morgen tot een paar e-mails beperkt blijven. Dit is vandaag, morgen komt later.