Het is koud zoals het bedoeld is. Het is december, het naspel op een rampjaar. Een onmogelijk jaar, alweer op de drempel van de winter. Er wordt geschaatst, wonderwel, zal het ijs dit jaar eindelijk dik genoeg zijn? Geen zorgen voor rayonhoofden deze winter. Voor epidemiologen en virologen des te meer: welke invloed zal het griepseizoen hebben, wanneer kunnen we starten met vaccineren, hoe hoog zal de bereidheid tot vaccinatie zijn? We zijn niet meer gewend aan kou – de maakbare samenleving voelde zo gerieflijk. Het was heerlijk bij het haardvuur van ons optimisme. Nu is het koud. Behoefte aan veel meer dan een mondkapje. We pakken ons in, pakken uit, laten ons verrassen, zijn overal en nergens. Geen kerst, geen vuurwerk, geen jaarwisseling. En toch wordt het straks januari. En maart. En weer december. Ik vrees dat we een koude winter tegemoet gaan.